Moeder Aarde is de oermoeder die ontstond uit de chaos, het niets, aan het begin van de dingen. Gewoonlijk beeldt men haar af als een lijvige vrouw, vaak oprijzend uit de grond, altijd eraan verbonden.
Aan de basis van dit religieus denken liggen gevoelens van afhankelijkheid, van verbondenheid met de natuur, met de grond waarop wij ons bestaan bouwen. Die band komt in de beeldende kunst, literatuur en muziek expliciet aan de orde in het thema Moeder Aarde. Het onderwerp brengt de mens in contact met zijn bestaansgrond, met de aarde die alle leven geeft en neemt. Vanaf het prille begin heeft een sterk begrip van samenhang tussen aarde en leven de (religieuze) mens geleid: hij weet zich met de aarde en de daaruit groeiende natuur verbonden. En hij ondergaat die verbinding als een weldadige geborgenheid. Als de grote moederlijke godheid, de Magna Mater, treedt de aarde de mens altijd weer tegemoet. De meeste culturen ontwikkelen daaruit de figuur van de ‘moeder aarde’, bron van iedere vorm van leven. De Indianen geven ons vandaag nog het zuivere voorbeeld.
In dit universele geloof vindt de kunstenares Ann Deman het natuurlijke vertrekpunt. Bovendien versterkt zij op een subtiele manier de kracht van het thema: de vrouw die Moeder Aarde is, geeft de verbondenheid met haar oorsprong niet prijs. Het resultaat is een beeld dat in het intieme samengaan van vrouw en aarde melding maakt van een gekwadrateerde vruchtbaarheid.
De gemeente Sint-Martens-Latem beschikt vanaf nu over twee beeldende tekens van Moeder Aarde: Latem en Deurle.
De beelden van Ann Deman, het een verstild en ingetogen, het ander energiek en extatisch, geven subtiel én imponerend een verwijzing naar de mythe. Het is de hedendaagse koestering van een oude waarheid, namelijk deze dat het leven zich telkens - in rituelen van wederkeer - vernieuwt.